Sunny Beach

Van Boekarest naar Sunny Beach. Nadat we het palijs van Tjaucescu (beslust verkeerd gespeld) hadden bekeken ging de rit verder. We volgde niet de geplande route maar meer de doorgaande weg. Toen het saai werd besloten we om deze route toch maar een op te zoeken. Hierbij kregen we hulp van een Engels sprekende café eigenaar. Hij wist ons te vertellen waar we heen moesten. Afijn even later sloegen we ergens rechtsaf. Alles ging voorspoedig totdat de weg veranderde in een soort karrespoor. Na even aarzelen besloten we maar om door te zetten. Door spoorvorming in de landbouw grond en regen geulen was het soms lastig en dus niet makkelijk. Hoe onlogisch het ook klinkt, sneller rijden dan je eigenlijk wil is hier de oplossing. Na 5km kwamen we op de route.

Op een gegeven moment kwamen we bij de Donau. Het pondje lag letterlijk klaar om te vertrekken. Hij was totaal gevuld met 2 grote vrachtwagen die aan de achterzijde over de rand staken. Daarnaast was nog wel plek voor 3 motoren. Stalen platen als oprit voelde oom nog eens gladjes. Het pondje stamde nog uit de tijd van Cesar. Echt.....een aan elkaar gelaste ponton met een duw voor uit de tijd van Stalin. Nul beveiliging. Toen we vetrokken zakte een kant van de pondje letterlijk in het water. Maar goed....We verrijkte de overkant en kwamen er heelhuids vanaf.

Daar was ook meteen de grens met Bulgarije. Natuurlijk stond er al een lange rij. De reden hiervan was dat hun computer systeem er uit lag. De Roemeense douane man adviseerde ons om een grens overgang verderop te nemen. Hij klonk overtuigend en het uren wachten leek ons geen goede optie. We trokken verder. Bij een restaurantje stopte we om wat te eten en de grens overgang te zoeken in onze navi. Maar die was gewoon onvindbaar. Ook op Google Maps niet te vinden. Het eten kwam oom maar niet op tafel. De twijfel sloeg toe. Een oudere man die Engels sprak wist het zeker dat we goed bezig waren. Daarna vroegen we het ook nog eens aan wat jonge knapen en die klonken ook overtuigd.

Uiteindelijk klopte het en vonden we de grens overgang. Wij waren de enige klant. Het lag allemaal te slapen. Spiksplinter nieuwe weg en gebouwen met alles er op en er aan, maar onvindbaar op de kaart. Tja. Na wat formaliteiten konden we verder naar Sunny Beach.

Dat leek een makkie. We kozen voor de snelste tijd omdat het al laat was. Het begon goed over mooie lange wegen, totdat we rechtsaf moesten. Toen volgde een smalle hobbelige kronkelige van 30km, waar we ruim een uur mee bezig waren. Als je stil stond werd je aangevallen door steekvliegen en muggen. De zon stond laag en scheen soms recht in onze gezichten. Een slopend einde van deze dag. Om 2030 kwamen we aan bij ons hotel. Het werd tijd.